Dünya değişimlerle birlikte birçok kazanım yaparken,

Teknolojik gelişmelerle birlikte zenginleşirken,

Maddi anlamda aradıklarımızı rahat bulurken,

Elde avuçta ne varsa kaybediyoruz.

Otuz kırk yıl önce şehre gitmek bile güç bela iken,

Araç bulamazken,

Şimdi araba beğenmiyoruz.

Giyecek elbiseyi bayramlarda beklerken,

Şimdi elbise beğenmiyoruz.

Eti bayramlarda görürken,

Şimdi allısını buluyoruz.

Okumak için nice zahmetler çekerken,

Şimdi verilen çabalar karşılık bulmuyor, okuyan yok.

Eğitim sistemi alabildiğine basitleşti.

İlim ilim olmaktan çıktı.

Teknolojik iletişim arttıkça, her ihtiyacımızı gördük dedik,

Görülen sadece günlük ihtiyaçlarımızmış.

Zaman değerli idi.

İçini doldurarak yaşamışık.

Şimdi zaman yetmiyor.

Herkes bir telaş içinde.

Kime sorsan herkesin işi acele.

Maddi kazançla birlikte;

Kendimizi, kimliğimizi, kültürümüzü, ahlakımızı,

Velhasıl insanlığımızı mı kaybediyoruz.

Hangi yâre dokunsanız bin ah işitir hale geldik.

Hangi günümüz şikayetsiz geçiyor ki.

Hani derler ya, yoktu mutluyduk.

Var oldu uyutulduk.

Unutulduk.

Kendimizi ve geleceğimizi kaybediyoruz.

Artık geçmişle övünmeyi bırakıp torunlarımıza ne bırakacağımızı konuşalım, düşünelim.

Kazandıkça arsızlaşıyor,

Azgınlaşıyor,

Köpürüyoruz.

Daha çok olmasını istiyoruz.

Bilmeden içimizdeki o masum insani değerlerimizi,

İnsanlığımızı, eş dost, kadirşinaslığımızı kaybediyoruz.

En kötüsü de kaybettiğimizin farkına varamayışımızdır.

Sosyolojik çürüme bizi buraya getirdi.

Aile kavramının içi boşaldı.

Düğünlerimiz, cemiyetlerimiz maddi yarışa döndü.

Kazana kazana kaybediyoruz.

Genç kuşaklarımızı kaybediyoruz.

Dağ yöremizin yaşayan kültürünü kaybediyoruz.